Schorzenie, jakim jest dysplazja stawu biodrowego, może występować zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Pierwszy wariant diagnozowany jest u niemowląt, którym wykonuje się w poradni preluksacyjnej w 6.-12. tygodniu życia specjalistyczne USG, mające na celu wykazanie ewentualnych nieprawidłowości. U dorosłych natomiast jest to choroba nabyta, która pogłębia się z wiekiem.
Na czym polega dysplazja stawu biodrowego u dzieci?
Wada ta objawia się zbyt płytką lub źle ukształtowaną panewką stawu biodrowego, czyli “miseczki”, w której porusza się głowa kości udowej. W wyniku wady kość nie ma stabilnego oparcia i może się wysuwać ze stawu, powodując zwichnięcia. Co ciekawe, problem ten najczęściej dotyczy dziewczynek i objawia się asymetrią fałdek na udach, a także ograniczonym odwiedzeniem nóżek i “klikaniem” w biodrach podczas ruchu. Z tego też względu dzieciom zmagającym się z dysplazją stawu biodrowego zakłada się specjalną ortezę (tzw. szelki Pavlika), która ma za zadanie trzymać biodro we właściwej pozycji, aby mogło się prawidłowo uformować. Często stosowaną metodą jest też rehabilitacja niemowląt metodą NDT-Bobath.
Dysplazja stawu biodrowego u dorosłych
Nieleczona w dzieciństwie dysplazja stawu biodrowego może pogłębić się w późniejszych latach. Schorzenie to można też nabyć w dorosłości. Zazwyczaj ujawnia się w wyniku intensywnego wysiłku, a u kobiet także w okresie ciąży (pod wpływem obciążenia stawów oraz zmian hormonalnych). Do głównych objawów zaliczamy:
- ból w pachwinie, biodrze, pośladku lub promieniujący do uda (często po wysiłku),
- uczucie „przeskakiwania”, “klikania” w biodrze,
- sztywność i ograniczenie ruchomości – trudność np. z siedzeniem po turecku,
- utykanie lub niestabilność stawu,
- z czasem – oznaki zwyrodnienia stawu (np. ból spoczynkowy, sztywność poranna).
Badaniami wykrywającymi dysplazję stawu biodrowego u dorosłych są RTG miednicy, rezonans magnetyczny (MRI) oraz tomografia komputerowa (CT). To ostatnie badanie jest przydatne zwłaszcza w zaawansowanym stadium choroby, kiedy planowana jest operacja.
Leczenie dysplazji stawu biodrowego u dorosłych
U dorosłych pacjentów stosuje się zazwyczaj leczenie zachowawcze, a więc ćwiczenia w ramach fizjoterapii, mające na celu wzmocnienie mięśni stabilizujących biodro. Zaleca się także ograniczenie aktywności obciążających staw, takich jak bieganie czy długotrwałe stanie. Ponadto – w przypadku bólu – lekarz przepisuje pacjentowi leki przeciwzapalne i przeciwbólowe i zaleca zmianę trybu życia, np. zmniejszenie masy ciała czy poprawę ergonomii ruchu, którą można wypracować z dobrym osteopatą.
W zaawansowanym stadium choroby (jeśli ból jest przewlekły, a zmiany postępują) lekarz rozważa leczenie operacyjne:
- osteotomię miednicy (np. osteotomia periacetabularna – PAO), czyli chirurgiczne przestawienie panewki w lepsze ułożenie. Najczęściej stosowane u młodszych dorosłych, którzy nie mają jeszcze zaawansowanej artrozy,
- endoprotezoplastykę stawu biodrowego (wymiana biodra na sztuczne) – dla osób z zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi.
Po zabiegu wymagana jest rehabilitacja, dlatego jeśli zmagasz się z dysplazją stawu biodrowego lub jesteś po operacji, zapraszamy na konsultację do Centrum OSTEOMEDIS w Warszawie, gdzie nasi osteopaci oraz fizjoterapeuci pokierują procesem leczenia.
